Uittreksels uit L’Amico del popolo
(februari 1978 - maart 1979)
L’Amico del Popolo n° 1
Toespraak van de kameraad Belgrado Pedrini naar aanleiding van de oprichting van de anarchistische kring ‘B. Filippi’.
Zeer dierbare kameraden!
Ik denk dat ik jullie gedachten kan raden. Ik denk dat ook jullie de heroprichting van de anarchistische kring ‘B. Filippi’ een goede zaak vinden. Het is een grijpbaar signaal van de wil van de anarchisten uit Carrara om de kronkelende weg die Michael Bakoenin ons getoond heeft verder te zetten. Met alsmaar grotere en hardere krachten, om binnen de kortste keren te komen tot de bevrijding van de mensheid van elke vorm van slavernij, vernedering en ellende die door de Staten en hun dienaars gewild worden.
Voor anarchisten is geen enkel offer te groot om deze grandioze sociale omwenteling tot een goed einde te brengen.
We weten allemaal hoe steil de historische weg is die we onder de bliksems van de vijand afleggen, hoezeer onze weg bezaait is met obstakels en gevaren. Maar we ontwapenen ons niet. Het is zeker dat de geschiedenis, de wetenschap en de filosofie ons op een dag gelijk zullen geven. Tijdens het lange wachten zullen we geen tranen laten om de aanvallen van de vijand, maar de mooie en wrekende dood toesnellen en groeten. Zo deed Bruno Filippi. Hij wierp zelfs het laatste atoom van zijn jonge leven op de brandstapel.
Het volstaat een verhaaltje op te rakelen om te begrijpen hoe groot het anarchistische geloof van Bruno Filippi was, hoezeer hij haar in zich opgeslokt had. Bruno Filippi kreeg een brief met een sceptisch oordeel over de anarchie waarin stond dat de anarchie er misschien wel nooit zou van komen. Hij antwoordde: “(…) zeg aan de zwaluw die naar de lente vliegt dat hij er nooit geraken zal; u zal hem zijn vleugels zien intrekken, hij zal verloren en ontroostbaar zijn. Maar ik sta erop, ik plooi niet: ik ben op weg naar de anarchie omdat de geschiedenis er ook heen gaat. Ik ga naar de stralende anarchistische lente die vreugde en plezier naar de slaven en onderdrukten van de hele wereld zal brengen.”
In termen van geschiedenis zal Bruno Filippi de cyclus van de grote heroïsche daden niet afsluiten. Hij vervolgde daarentegen zonder dralen de tragische weg van de grote iconoclasten van het anarchisme.
Hij wordt in 1900 in Milaan geboren. Daarna werkt hij mee aan de anarchistische krant L’Iconoclasta en aan het tijdschrift Vertice onder leiding van Renzo Novatore. Op 19-jarige leeftijd stelt hij de geruchtmakende daad die jullie allemaal kennen. Geïnspireerd door de nemesis van de wraak, neemt hij een bom met zich mee om de directe medeplichtigen van de Savoie monarchie te straffen. De Savoie hadden de zee van bloed omgezet tot goud, op de kap van het Italiaanse volk en de volkeren van de halve wereld.
Jammer genoeg krijgt de papperige camorra zijn verdiende les niet toen ze op die dag in in de adellijke club van Milaan de rijkdommen die vergaard waren met wapenhandel zaten te vieren. Op deze tragische 7de september 1919 ontploft de bom vroegtijdig in de handen van de wreker. Bruno Filippi wordt aan stukken gereten. Maar zijn daad was niet zinloos. In alle uithoeken van de wereld schokte een rilling van terreur de massamoordenaars van de volkeren. De anarchisten lieten geen tranen, ze versterkten hun overtuiging voor de revanches die gingen komen. Revanches, die niet meer zijn dan de wraak van de rechtvaardigheid en de liefde.
Bewonderaars als we zijn van het revolutionaire denken van Bruno Filippi, zitten we hier in dit kleine anarchistische lokaal als in het hol vanwaaruit Marat de vuren aangestoken heeft die één van de grootste mondiale revoluties gevoed hebben. We zullen onze dagelijkse strijdkreet, onze brandende wraak, onze banvloek tegen alle onderdrukkers ter wereld en tegen alle uitbuiters op aarde in de ether smijten. Wij zijn overtuigd dat de anarchistische kring ‘Bruno Filippi’ die door onze wil herboren wordt uit een bijna dertigjarige vergetelheid, met respect voor de autonomie, de solidariteit en de broederlijkheid van alle anarchistische groepen in Italië en in de wereld zal ervaren.
Om deze bescheiden toespraak te besluiten wil ik mijn meest levendige dankbaarheid aan alle kameraden van Carrara en van de kring ‘Francisco Ferrer’ uit Genua uiten. Zij hebben ons een materiële en financiële bijdrage aangeboden om de kring opnieuw op te richten. Een broederlijke groet aan de kameraden die naar Carrara gekomen zijn om met ons deze mooie dag te vieren. We zien de anarchistische banier wapperen in de wind. Ze huldigt het onsterfelijke beeld van Bruno Filippi.
Lang leve het libertaire denken! Lang leve de anarchie!
L’Amico del Popolo n° 3
Antwoord van de anarchisten van de groep ‘B. Filippi’ op de krokodillentranen van de regering, de partijen en de vakbonden.
Heren, het is inderdaad waar dat één van de grootste verantwoordelijken voor de economische en morele ramp van dit sentimentele en huilerige Italië ontvoerd is. Zoals Helena voor wie de Trojaanse oorlog losbarstte. Eén van de verschillende hypotheses is dat zo’n ontvoering niet georganiseerd kan zijn door jonge revolutionairen. Ze beweren dat het de hoge piefen zijn die proberen een anti-proletarische staatgreep te verantwoorden door meer sociale wanorde te veroorzaken. Het volk kijkt met grote ogen naar de gangbare mysteries van de Italiaanse politiek die door verdachte belangen verbonden is met de buitenlandse politiek.
Een andere hypothese zegt dat het de marxistische revolutionairen geweest zijn die het voormalige zwarthemd Aldo Moro ontvoerd hebben. Moro staat vandaag aan het hoofd van het apparaat van de [christen-democratische] meerderheidspartij die Italië over ranzige waters die lijken op het Stinfale-meer leidt.
Wel dan? Wie heeft Italië tot aan de rand van een economisch bankroet geleid, waardoor ons land nog altijd overleeft door buitenlandse leningen die de regering en het volk tot slaven maken van de politieke wil van de zogenaamde geallieerde Staten? Wie heeft de sociale slapte geprovoceerd? En de corruptie, de pornografie, de drugs, de diefstal en het Staatsgesjoemel? Al die schandalen die de hoogste functionarissen van de regering voor de rechtbank brengen? Wie heeft de miljarden die uit het bloed en het zweet van de arbeidersmassa’s gezogen zijn vrijelijk laten vluchten – miljarden die nu veilig op buitenlandse rekeningen staan? Wie heeft de politie bevolen om op de arbeiders van Avola, Reggio Emilia, Milaan, Rome en Turijn te schieten?
Wie dan wel, als het niet de politieke klasse is die honderd, duizend Bava Beccarissen (1) gebaard heeft om haar privileges en rijkdommen te verdedigen? Wie, als het niet een samenraapsel is van leiders die gesteund worden door de contra-revolutionaire communistische partij en de slaafse vakbonden?
Hebben de regering, de vakbonden en de politieke partijen nog het lef om de verantwoordelijkheid voor hun wandaden, hun politieke, economische en sociale nederlaag af te schuiven op enkele jonge rebellen? En dat nadat ze wanorde, sociale onrechtvaardigheid en zovele misbruiken binnen alle staatsinstellingen gecreëerd hebben!
Hoe komt het dat deze uitzuigers niet in tranen uitgebarsten zijn, hoe komt het dat ze de klokken niet hebben laten luiden toen diezelfde leiders jonge meisjes uit het volk stalen en misbruikten, of toen ze Pinelli (2) en Serantini (3) vermoordden?
Jullie, autoritaire heren, schreeuwen jullie alleen maar wanneer de harpoen zich in jullie vlees boort dat haar privilèges krijgt van de god van het kapitaal? Wanneer jullie de dood in de ogen kijken, zullen jullie dan nog geloven dat jullie superieur en onraakbaar zijn?
Wel, dit is wat de anarchisten van de groep ‘B. Filippi’ antwoorden: steek jullie hoofden in de ashoop en zeg het mea culpa op. Wij, wij hopen dat ze jullie allemaal ontvoeren en dat ze jullie met jullie geldkluizen de Tiber insmijten.
(1) Fiorenzo Bava Beccaris (1831-1924) – Van 1859 tot 1866 neemt Beccaris deel aan de Krimoorlog. Daarna wordt hij op het ministerie van Oorlog algemeen directeur van de artillerie en de genie. Hij krijgt het bevel over het VIIde en IIIde legerkorpsen. Op 6 mei 1898 worden arbeiders en syndicalisten van de Pirelli-fabriek in Milaan gearresteerd. De arbeiders betogen, de politie schiet en vermoordt drie arbeiders en verwondt vele anderen. De volgende dag wordt de algemene staking in de hele stad afgekondigd. De regering Di Rudini kondigt de staat van beleg af en vertrouwt alle macht toe aan generaal Bava Beccaris. Op 8 mei 1898 beschieten zijn kannonen de barricades en de massa: een honderdtal mensen worden afgemaakt, een duizendtal anderen raken gewond. Op 6 juni kent de koning Umberto I hem persoonlijk het kruis van Groot-Officier in de militaire orde van de Savoie toe omwille van zijn wapenfeiten in Milaan. Op 16 juni bieden ze hem daarenboven nog een senaatszetel aan. Op 29 juli 1900 vermoordt de anarchist Gaetano Bresci (1869-1901) in Monza de koning met drie revolverschoten. Hij verduidelijkte dat hij de doden van 1898 en de belediging van de decoratie van de slachter Bava Beccaris heeft willen wreken.
(2) Guiseppe Pinelli (1928-1969) – Pinelli was een anarchistisch spoorwegbeambte en voormalig partizaan. Na een verhoor van drie dagen, wordt hij op 15 augustus 1969 vanop het 4de verdiep van het algemeen politiecommissariaat van Milaan uit het raam gesmeten. Hij werd ervan verdacht informatie te hebben over de mogelijke auteurs van de aanslag op 12 december tegen de Nationale Landbouwbank op de piazza Fontana in Milaan. Deze aanslag had 18 doden en 90 gewonden veroorzaakt. Deze aanslag was in feite overduidelijk gepleegd door de fascisten. Commissaris Luigi Calabresi was één van de flikken die verantwoordelijk was voor de moord op Pinelli. Hij wordt op 17 mei 1972 geëxecuteerd.
(3) Franco Serantini (1951-1972) – Serantini was een anarchist die in Pisa door de politie vermoord werd. Op het einde van haar verkiezingscampagne wilt de MSI (extreem-rechtse partij, de rechtstreekse erfgenamen van de fascisten van Mussolini) een meeting houden in Pisa op 5 mei 1972. De stad wordt afgegrendeld, de PCI weigert te mobiliseren. Alleen Lotta Continua en de anarchisten houden een betoging. Ze worden aangevallen door de oproerpolitie die op hun beurt bekogeld wordt met molotovs, stenen en flessen. Het komt tot een mensenjacht: 27 personen worden gearresteerd en 9 worden opgesloten in de gevangenis. Onder hen ook Franco Serantini, die terwijl hij op de grond ligt door tien flikken gemassacreerd wordt. Hij sterft in de morgen van 7 mei, na 32 helse uren zonder verzorging. In februari 1977 worden de beulen vrijgesproken door een hof van beroep. Op 31 maart van dat jaar schiet de libertaire groep Azione Rivoluzionaria de gevangenisdokter Alberto Mammoli uit Pisa in het been: “Mammoli werd niet geëlimineerd omdat hij schuldiger zou zijn dan anderen, maar omdat hij politiek, menselijk en professioneel gezien medeverantwoordelijk is voor de moord op de anarchist Serantini. Zijn gedrag verschilt niet van dat van de andere dokters in de Italiaanse gevangenissen.”
L’Amico del Popolo n° 11
Deze hier is Bacchus en die daar is Ariane
Knap, in vuur en vlam voor elkaar,
Zelfs als de tijd hen ontsnapt en bedriegt
Samen zijn ze altijd gelukkig
Arbeiders !
Hebben jullie gemerkt hoe de krokodillentranen die de regeringsmannen en de communistische partij lieten stromen over de doodskist van Moro erg snel opgedroogd zijn in de slaapverwekkende uitwasemingen van de electorale competitie?
De twee politieke krokodillen hebben reden om victorie te kraaien. Samen kunnen ze naast elkaar blijven bestaan, in mooie harmonie samenwonen – daarin versterkt door de goedgelovigheid van het Italiaanse volk.
De twee partijen, die van de overleden Moro en die van de overleden Berlinguer (politiek overleden weliswaar), volharden in hun electorale farce. Ze gaan gewoon door met hun wandaden op kap van de arbeiders die nog altijd geloven in de ‘magnifieke effecten van de vooruitgang’ die bezongen worden door de valse apostelen van Christus en de valse epigonen van Marx.
De daalder beslagen met het kruis jubelt omdat ze een handvol stemmen meer gekregen heeft dan die met hamer en sikkel. Maar de arbeiders zullen opgemerkt hebben dat er na deze electorale overwinning nog steeds niet meer brood in hun schoofzak zit: “de wolvin heeft na de maaltijd nog meer honger dan ervoor.”
Arbeiders! De anarchisten van de groep ‘B. Filippi’ zullen het nooit moe worden jullie het enige wijze dat jullie kunnen doen voor te stellen: “Stem op geen enkele partij.” Geef een historische stamp onder de kont van de professionele politiekers, ontdoe jullie van je Bazen-Bloedzuigers, organiseer zelf jullie sociale leven. Wees vrije mensen en geen nederige dienaars.
Jullie kunnen dat alleen doen door de libertaire sociale revolutie, het graf van alle vampieren op aarde.
L’Amico del Popolo n° 12
Communistische arbeiders !
Het verbaast ons anarchisten dat jullie nog geloven in het internationalistische en revolutionaire communisme van de zogezegde Sovjetunie. Laat ons het Italiaanse communisme laten vallen. Haar ideologische dood lijdt immers geen twijfel: op haar kadaver heeft de paus van Rome, de vervanger van God op aarde, een voor de geschiedenis (in pectore [vanuit het hart] welteverstaan) onomstotelijk bewijs geleverd: “overleden aan een overdaad van historisch compromis, mag ze nu het koninkrijk der hemelen betreden.”
Communisten, misschien geloven jullie ook in deze ideologische dood, maar laten jullie je hoop uitgaan naar het sovjetcommunisme. En misschien dromen jullie wel dat een massa tanks met rode sterren voor jullie de poorten van het Campidoglio [gebouw van het Italiaanse parlement] zal openen. Als ze jullie verafschuwen, zouden ze hopen dat deze memorabele sovjetmars op Italiaanse bodem realiteit wordt. Zo zouden jullie zelf kunnen voelen met welke tranen en met welk bloed het communisme dat de huzaren uit Moskou jullie voorstellen, doordrenkt is. Gelukkig voor jullie zal deze onuitgesproken hoop vast en zeker teleurgesteld worden.
De rationele anarchisten hebben niet alleen Bakoenin en Malatesta bestudeerd, maar ook voldoende nagedacht over Marx en Lenin om jullie te kunnen verzekeren dat hun doctrines nooit gerealiseerd zijn. Zelfs niet gedeeltelijk. Een communisme dat ingesteld wordt door een Staat is in alle gevallen een ontkenning van de vrijheid en de sociale gelijkheid. De Sovjetunie is niet gebaseerd op het marxistische ‘historische en dialectische materialisme’, want zo’n doctrine zou op filosofisch niveau het atheïsme en op economisch niveau de gelijkheid omvatten. Dit zou de afschaffing van geld als ruilmiddel, de toepassing van het principe ‘aan ieder naar zijn behoeften’ en het afsterven van de Staat betekenen.
Zoals Saturnus z’n eigen kinderen opvrat heeft de Sovjetunie alle theoretische stellingen van het marxisme verorberd, beginnende met de instelling van een proletarische macht. Vraag aan Brezjnev of het hij of de arbeidersklasse is die beveelt in zijn ‘socialistisch’ land! Hij is echter ook niet meer dan de laatste veelvraat van het marxisme omdat voor hem ook Lenin en Trotski al goed begonnen waren met alle politieke macht van de sovjets af te nemen. De communistische arbeiders moeten weten dat Rusland een imperialistische Staat is. De Sovjetunie wordt niet georganiseerd op basis van de principes van Marx en Engels, maar van Bismarck en Machiavelli. Dat ze dus geen enkele hulp van hen verwachten om het socialisme in Italië op te bouwen.
Het echte communisme zal verwezenlijkt worden wanneer het volk de bazen, de schurken en de verraders beu is.
Lang leve de anarchistische sociale revolutie !
L’Amico del Popolo n° 30
Burgers,
Na het horen van de toespraken van de burgemeester van Carrara en van de senator Pecchioli over het Verzet voelen wij de noodzaak om met jullie over hetzelfde te praten. Als voormalige partizanen denken we dat we dit recht wel hebben.
Wanneer de politiekers ons vertellen over de bevrijding van Carrara of over de bevrijding van Italië in het algemeen, dan gebruiken ze een belachelijk eufemisme om niet openlijk te moeten zeggen dat Italië eenvoudigweg van baas veranderd is. Vroeger commandeerde het fascistische kapitalisme, vandaag is het de beurt aan het filosofisch-fascistische en qua macht fascistische kapitalisme. Gisteren was het volk een trillende slaaf, vandaag is het een tumultueuze slaaf: niet alleen slaaf van de rijken, maar ook van hun dienaars zoals zij die in het Animosi-theater gesproken hebben.
De senator heeft ons platweg gezegd dat het Verzet niet verraden geweest is. Maar niemand heeft hem kunnen vragen wat hij eigenlijk verstond onder Verzet. De mensen van zijn partij die samen met de anarchisten deelgenomen hebben aan de bevrijdingsstrijd tegen het fascisme wilden in Italië de vrijheid en de sociale en economische rechtvaardigheid (zonder dewelke er geen enkele vrijheid bestaat) vestigen. Vandaag zien we hen neerknielen voor de Paus en de kapitalistische Staat die hen betalen om aan hun kant te staan. Ze zijn niet meer dan nederige dienaars van de kerkelijk-kapitalistische Staat die ze daarvoor wilden verwoesten… Desondanks is de senator naar Carrara gekomen om ons zonder enige schaamte te komen vertellen dat het Verzet (verstaan als de strijd tegen alle sociale onrechtvaardigheden) niet verraden geweest is!!!
Coherentie van een communistisch senator!
Uiteraard heeft hij veel geleerd van de katholieke Kerk. Die beweren ook dat het christelijke ideaal nooit verraden geweest is – zelfs niet na Torquemada, Giordano Bruno en de katholieke Inquisitie!!!
In tussentijd tetterde de communistische senator maar door tegen het terrorisme van de ‘subversievelingen’. Hij piepte geen woord tegen het terrorisme van de burgerlijke Staat waaruit logischerwijs het terrorisme geboren wordt van diegenen die komaf willen maken met de kapitalistische schande en de groeiende sociale onrechtvaardigheden.
De senator schiet op de rebellen die vrijkomen uit de rotte ingewanden van de uitbuiter Staat, die hij ten alle prijze wil verdedigen. Maar hij zegt niets over de alsmaar talrijkere en schandelijkere misdaden van de politieke klasse die de Republiek een modderzee induwt om de fascistische Staat te kunnen heroprichten!
Senator Pecchioli ziet de werkloosheid van miljoenen arbeiders niet, hij ziet de miljoenen moeders die een huis zoeken niet, hij ziet zij die nog altijd in krotten wonen niet, hij ziet de jeugd niet die zich drogeert omdat ze noch vertrouwen noch hoop heeft op een sociale verbetering.
Pechioli ziet de eindeloze diefstallen niet die de rijken alsmaar rijker en de arbeiders alsmaar armer maken. En bovenal ziet hij de aanwezigheid niet van alsmaar talrijkere militaire ‘bajonetten’ die de uitbuiters van het volk verdedigen.
Volgens Pecchioli had Spartacus de slaven niet moeten opruien tegen de imperiale onderdrukkers, maar zonder geweld moeten wachten totdat de lex romana de rechtvaardigheid en de politieke vooruitgang zou vestigen dankzij de ingevingen van de senators!
Carlo Pisacane (1) – zo zegt Pecchioli – had de gevangenen van Ponza niet moet bevrijden, hij had niet moeten proberen de slaven van Sapri te bevrijden. Hij had vriendelijk, rustig en geweldloos moeten afwachten totdat de legale gerechtigheid geschiedde.
Dus, laten we allemaal vriendelijk zijn en wachten totdat Pecchioli, de Paus en zijn clerus de sociale rechtvaardigheid realiseren!
Maar wij, heren, zeggen aan het volk dat de rebellie het adeldom van de slaaf is.
(1) Carlo Pisacane (1818-1857). Carlo was de jongste zoon uit een adelijke familie van Napels. In 1847 ontvlucht hij zijn omgeving en ziet af van een militaire carrière voor een getrouwde vrouw. Zijn revolte tegen de burgerlijke maatschappij brengt hem ertoe de republikeinse troepen te vervoegen die in maart van het volgende jaar Rome bezetten. Met de steun van Mazzini wordt hij er vice-minister van oorlog. Daarna gaat hij in ballingschap naar Frankrijk, Engeland en Zwitserland tot in 1857. Hij ontdoet zich van autoritaire en Italiaanse nationalistische ideeën (zoals die van Mazzini). Hij plaatst de creatie van een federatie van communes voorop, eerder dan de oprichting van een nieuwe Staat. Op 25 juni 1857 vertrekt hij met twintig kameraden vanuit Genua. Ze maken een schip buit tussen Sardinië en Tunesië en landen op het eiland Ponza. Daar bevrijden ze ongeveer 328 gevangenen (opgesloten republikeinen en gestrafte militairen). Op 28 juni brengen ze hen naar Sarli. De krachten waarop ze rekenden om de revolte tegen het koninkrijk van Ferdinando II van Napels te ondersteunen vinden ze daar niet. Geïsoleerd tegenover de royalistische troepen van de Bourbons, worden ze gedecimeerd. Op 1 juli ontneemt Pisacane zichzelf het leven eerder dan gevangen genomen te worden. De dag ervoor mislukken in Livorne et Genua ook de pogingen tot opstand van de signatuur van Mazzini. Zijn kameraden die die overgave overleefden bleven opgesloten tot aan het einde van het koninkrijk van Napels. In 1860 (drie jaar later) slaagt Garibaldi erin om het koninkrijk te verslagen.
**L’Amico del Popolo n° 33*
Aan de betweters van de burgerlijke pers
De Italiaanse pro-kapitalistische pers maakt hetze over onrechtvaardigheden in andere landen (vooral die achter het ijzeren gordijn). Ze vindt het ongelooflijk fijn om à la Dostojevski en Tolstoj de lagers, de getto’s en de dwangarbeidskampen daar te beschrijven. Wij willen aan aan de broodschrijvers van rechts en links een nauwkeurige vraag stellen: jullie die Solzjenitsjin en zijn tragisch verhaal over de archipels van de dood uit het hoofd kennen, zijn jullie nooit gaan kijken wat er in de Italiaanse psychiatrische lagers gebeurt? Zijn jullie nooit op uitstap geweest naar de zoete landen van Beccaria (1) en Lombroso (2)? Nee? Wel, ga daar dan eens heen en misschien zullen jullie dan de moed niet meer hebben om tekeer te gaan tegen de gestichten van andere landen waar hersenen gewassen worden met officiëel chloorhydrietzuur totdat de laatste cel van het vrije denken uitgedoofd is.
Zo’n zaken kennen wij sinds 1918 beter dan jullie..Maar jullie weten niet, of jullie doen alsof jullie het niet weten, wat hier in de gestichten van ons Alma terra natia [ons geboorteland] gebeurt. Hier worden de hersenen niet gewassen, maar met matrakslagen kapot gemaakt. Hier worden de ledematen gebroken op bedden van Procuste, ten midden van het gehallucineerd gebrul van de gemassacreerden. In naam van de ‘psychiatrische wetenschap’ van het christelijk regime waar tot op de dag van vandaag nog steeds de folter Usque ad mortem [tot aan de dood] uitgevoerd wordt, zoals in de tijd van Alessandro Borgia en Paus Clemens VII.
Hebben jullie al eens gehoord van de nefaste namen Saporiti, Amati en Raguzzini, de directeurs van het gerechtelijke psychiatrische gesticht van Aversa? Misschien niet. Wel, doe dan de moeite om eens te luisteren naar deze onberouwvolle discipelen van de criminologie van Lombroso wanneer ze privé-lessen geven aan de schuwe bewakers van het gesticht die allemaal oude semi-analfabete kinkels uit het zuiden zijn.
Hoor ze: “Diegenen waarover jullie waken zijn geboren als delinquenten. Hun bijzondere ziektebeeld bewijst dat: een vooruitstekend voorhoofd, uitstekende jukbeenderen, scherpe kaken, losstaande oren, aapachtige armen, manke gang. De oorzaak van hun delicten is van psycho-fysieke oorsprong, ze komen voort uit een verborgen klier onderaan de schedel. Deze delinquenten begaan hun misdaad dus uit organische noodzaak en zijn daarom ontoerekeningsvatbaar.
Maar de maatschappij moet zich verdedigen en beschikt daarom over de macht om hen voor onbepaalde tijd op te sluiten in psychiatrische gestichten. Redenen van sociale opportuniteit raden ons dus hun ‘wetenschappelijke’ eliminatie aan, zonder verder zinloos geslaag. We hebben hier ook criminelen die geen losstaande oren etc. hebben, maar die even gek en onverantwoordelijk zijn. Om hen te temmen moeten ze behandeld worden met zwepen en dwangbuisbedden. Hoe eerder ze verdwijnen, hoe beter het zal zijn voor de maatschappij die we verdedigen.”
Geef deze lessen aan een dom en bloeddorstig bewakerskorps en beeld jullie in wat er zal gebeuren met de ongelukkigen die in deze Lagers van goede gezondheid terechtkomen…!
Een ander goelagarchipel!
Let ook een beetje op de smeerlapperij in jullie land, o pennen die verkocht worden aan zij die het meeste betalen!
(1) Cesare Beccaria (1738-1794): Deze Milaanse markies is de auteur van het boek ‘Delicten en straffen’ (1764) waarin hij een juridische hervorming bepleit. De historici onthouden graag dat Beccaria zich opwierp voor de afschaffing van de doodstraf en de instelling van een modern gerechtelijk systeem dat de burgers van de Franse Revolutie geïnspireerd heeft. Ze vergeten echter dat hij de instelling van vaste straffen (niet geïndividualiseerd en zonder de verzachtende omstandigheden in overweging te nemen) en het behouden van de lijfstraffen bepleitte.
(2) Cesare Lombroso (1835-1909): Hij was directeur van het psychiatrisch hospitaal van Pesaro (1871) en daarna professor in klinische psychiatrie aan de universiteit van Turijn. Lombroso was één van de grondleggers van de criminologie. Hij is de theoreticus van de geboren crimineel die te herkennen valt aan geërfde morfologische tekenen (grote oren, vlezige lippen, ‘mongoloïde’ ogen). Lombroso was socialist. Hij schreef de boeken ‘De criminele mens, de geboren crimineel, de morele gek, epilepticus’ in 1876, ‘De anarchisten’ in 1894 en ‘De criminele vrouw en de prostituee’ in 1895.
L’Amico del Popolo n° 36
De waarheid over de speciale gevangenis van Asinara.
Burgers,
Voor zij die het niet weten: Asinara is een eilandje, iets groter dan Piazza Alberica en Piazza Farini tezamen. Het ligt op een geweerschot van Porto Torres op Sardinië.
Sinds enkele dagen gaan er meerdere versies de ronde over deze modelgevangenis, de vijfde parel al die ontspruit aan het macro-verstand van generaal Dalla Chiesa. Laten we deze nieuwe machtige Bava Beccaris die zijn kannonen zal richten op de geketende slaven die de Staat een beetje bang gemaakt hebben, even achterwege. De Staat is niet op het recht gebaseerd, maar op de meest genadeloze van alle sociale onrechtvaardigheden. Ze wordt verdedigd door gewapende uitgehongerde bendes zonder geloof en zonder sociaal bewustzijn.
Deze verdediging wordt voor een groot deel mee opgetrokken door de troepen broodschrijvers die zich gespecialiseerd hebben in de leugen ten dienste van de Staat. De sociaal-democraten Constantino Belluscio en Terenzo Magliano zijn naar Asinara gegaan om met eigen ogen te kunnen vaststellen dat de cipiers het zwaar hebben… terwijl de gevangenen leven in een soort Eden waar hen zelfs geen kippenmelk ontbreekt!!!
Op basis van onweerlegbare observaties bevestigen wij juist het omgekeerde: de cipiers hebben het zeer goed. Ze krijgen een hoger salaris dan de arbeiders en een comfortabel pensioen – terwijl ze niets anders geproduceerd hebben dan ketenen en tranen. De politieke gevangenen hebben het erg zwaar dankzij de imperatieven van generaal Dalla Chiesa die denkt dat hij door honger en pesterijen de revolutionaire geestdrift van de jonge rebellen kan doven.
In de tijd van Mussolini werden de kortgeknipten uit Ethiopië geketend naar Asinara gebracht waar ze stierven van de honger, de ontberingen en de afranselingen. Ondertussen verspilden de fascistische cipiers het geld en de pakketten die ze gestolen hadden van deze arme ongelukkigen. Zoals Vercingetorix sleepten zij de zware ketenen van het triomfgespan van Rome mee (Vae Victis). De geschiedenis herhaalt zich, en de nieuwe overwonnenen van Asinara worden uitgehongerd, gepest, geslagen bij het minste protest, naakt opgesloten in verstikkende cachots nadat ze tot bloedens toe met de zweep geslagen zijn. Allemaal door de arme cipiers die het toch zo zwaar hebben… en waaraan de Staat al miljoenen gespendeerd heeft opdat ze ijverig hun werk van bloeddorstige beulen zouden verderzetten.
Wij antwoorden op deze geloofsdaden van generaal Dalla Chiesa dat wanneer hij een rochel op z’n kop wilt, hij dan naar Carrara komt onder de brug Ponte Baroncino . Als deze beul zich aangevallen voelt door onze taal, aanvaarden wij met plezier een duel, met pistolen of met degens, zoals hij wil. In het andere geval is hij de smerige beul die we denken dat hij is (1).
(1) Pedrini heeft tevergeefs gewacht op de brug van zijn stad Carrara op de generaal van de carabinieri, de coördinator van de anti-terroristische strijd. Dalla Chiesa wordt later prefect van Palermo en in 1982 coördinator van de strijd tegen de maffia. Enkele maanden nadat hij deze functie opnam, werd hij vermoord.
L’Amico del Popolo n° 38
De zevende afdeling van het Manicomio Giudiziario in Aversa (1).
Burgers,
De pers in dienst van de burgerlijke Staat gaat tekeer tegen het terrorisme en de gruwelijkheden die in andere landen begaan worden alsof de Italiaanse kerkelijk-kapitalistische regering immuun is voor alle vormen van wreedheid. Het maakt niet veel uit of die nu openlijk begaan worden of in het geheim in de gevangenissen en de gerechtelijke gestichten gebeuren waarvan we eerder al een uitvoerige beschrijving gaven. Maar aangezien onze publieke aanklacht zelfs niet de minste rimpel veroorzaakt op het stenen gezicht van de Staat, heropenen we ons offensief tegen de gevangenissen en de gerechtelijke gestichten die door onze broodschrijvers eufemistisch ‘huizen voor psychiatrische zorgen’ genoemd worden.
De tekening die jullie hiernaast zien geeft min of meer één van de ‘genezingssystemen’ weer die gebruikt worden in de triestig beroemde zevende afdeling van het Manicomio Giudiziario in Aversa. Het wordt gebruikt voor gevangenen die volledig mentaal ziek verklaard zijn.
In het algemeen laten ze deze arme dementen in hun smerige kamer creperen. Elke morgen jagen de bewakers hen met de slagen van hun riem, met schoppen en kloppen, de binnenplaats op. Verzet van de zieken blijft niet uit – tenmidden van beestachtig bloedstollend gebrul. De stank die de lichamen van deze ongelukkigen en hun omgeving uitademen bereikt de neusgaten van de verantwoordelijke dokters – allemaal aanhangers van de doctrine van Lombroso. De dokters bevelen dan om het collectief wassen met ‘sanitaire’ pompen te beginnen. Al even ‘sanitair’ laten ze de gewassen lichamen in de zon of door de wind drogen. Als vodden.
Deze onmenselijke scène neemt dikwijls theatrale dimensies aan die de meest onverbiddelijken doen lachen. De gekken reageren op hun beurt immers met geweld. Dit vormt de kleine binnenplaats om tot een wijde arena van stierengevechten: naast het gebrul, het water en de gesmoorde kreten, vuistslagen, trappen, kopstoten op goed geluk.
Bij zo’n situatie komen de bewakers massaal aangehold en dwingen deze arme gekken naar de dwangbuisbedden waar ze ‘gekalmeerd worden met riem- en stokslagen.’
Er is genoeg voor een dierentemmer als generaal Della Chiesa, die nog erger is in de kampen van zijn exclusief domein, om prat op te gaan.
Over de rest, over de gevangenissen in het algemeen, dierbare medeburgers, zullen we in de volgende nummers van de kring Bruno Filippi praten.
(1) Manicomio Giudizario : gesticht waar veroordeelden die gek verklaard zijn opgesloten worden.
Verklaring vanuit de gevangenis aan de burgers van Italië
Ik denk dat jullie allemaal de situatie van de gevangenissen in Italië deels kennen. De laatste tijd hebben de pers, de radio en de televisie er uitvoerig over gepraat, maar ze hebben het dikwijls alleen over de materiële aspecten. Daarom denk ik dat het nuttig is volgende verklaring de wereld in te sturen, in de hoop dat het de ogen een beetje meer zal openen. Niet alleen de ogen van de gewone burger, maar ook en vooral die van de journalisten die het onderwerp van de gevangenissen behandelen zonder er iets over te weten.
Mijn verklaring verwijst naar het concept van de ‘sociale Verlossing van veroordeelden’ waar de gerechtelijke instellingen van het nieuwe democratische en kapitalistische Italië het vaak over hebben. Twee termen die trouwens tegenover elkaar staan, want er kan geen democratie zijn waar kapitalistische uitbuiting is.
Ze zullen pas over een ‘modelgevangene’ (een sociaal en moreel gerehabiliteerde) spreken wanneer de psychologische krachten van de veroordeelde vernietigd zijn, wanneer hij geen waarden meer heeft, wanneer hij een onderworpen en overtuigde slaaf geworden is. Hij zal alleen maar uit een miserabele berekening overtuigd zijn. In de ongeneeslijk reactionnaire geesten van de burgerlijke autoriteiten is dít het gewrongen idee van de morele en sociale Verlossing van veroordeelden.
Wanneer hij op die manier gerehabiliteerd is zal hij terug toegelaten worden in de samenleving. Dankzij het werk van intimidatie en desintegratie van de ‘nieuwe opvoeders’ is het zeker dat hij de gedienstigheid die hij in de stalmest van de gevangenis geleerd heeft zal blijven tentoonspreiden. Voor de opvoeders draait het er niet om de rebel te overtuigen, maar hem nedering te verplichten tot totale onderwerping aan de heersende klasse.
De gerechtelijke autoriteiten – of eerder de autoriteiten van de patroons – kunnen hun toegeeflijkheid zo ver voeren dat ze voorwaardelijke invrijheidsstelling toekennen aan de rebelse slaven. Die zullen zich dan de weg van de onderworpen terugkeer van de psychologisch verwoeste gevangenen toe-eigenen, waar ze zich door hun instinctieve rebellie nochtans eventjes van afgescheurd hadden .
Maar wanneer de berouwvolle probeert opnieuw het hoofd te heffen en weigert om zich te onderwerpen aan de gebiedende wil van de gevestigde autoriteiten die de heersende klasse verdedigen, wanneer hij weigert de vernederingen van de politie te aanvaarden, wordt hij snel terug naar de gevangenis gebracht om er een nieuwe ‘gezondheidskatharsis’ te ondergaan.
Als een veroordeelde zijn straf daarentegen met onverwachte trots heeft uitgezeten en zich goed gedragen heeft tegenover de andere gevangenen en geen pakezel geworden is; als hij zich niet aan de voeten geworpen heeft van de nieuwe slavendrijvers die men vandaag met een eufemisme ‘opvoeders’ noemt, dan zal men zeggen dat hij een onverbeterlijke crimineel is. Iemand die het niet waard is om terug in de samenleving toegelaten te worden. Zo’n verklaring is niets meer dan een juridische leugen, gekroond met de hypocrisie van de Staat.
De veroordeelde die zich niet laat recupereren door de valse morele en sociale principes van de burgerlijke en klerikale maatschappij (die in essentie gebaseerd is op de macht van het geld) onderscheidt zich doordat hij tot de categorie van de veronderstelde ‘onverbeterlijke delinquenten’behoort. Zij die niet toegeven op de sociale rechten die vandaag zoals gisteren vertrappeld worden door mensen die zich eerlijk noemen en aan de top van de sociale piramide staan, maar die morgen begraven zullen worden in de beerputten van de geschiedenis.
