Van terugslag naar vooruitzicht op leven

Mijn leven in de clandestiniteit begon in 1980 en het was eerder een noodzaak dan een vrije keuze. Op dat moment was dat behoorlijk moeilijk omdat politie-informanten opdoken als paddestoelen in de herfst. Het was te danken aan enkele van deze walgelijke mensen, dat ik (niet zonder moeilijkheden) het huis van mijn ouders in de buitenwijk van de stad waar ik geboren ben, moest verlaten. Het was totaal niet het juiste moment, ik had nergens om heen te gaan en angst en onder mijn vrienden en kameraden heerste terughoudendheid. Velen hadden al een bezoekje van de politie of de carabinieri gehad, vele anderen hadden al in de bak gezeten en zij die ‘schoon’ waren vreesden voor hun eigen veiligheid… En daar hadden ze gelijk in. Wanneer je iemand in huis nam die op de vlucht was liep je het risico aangeklaagd te worden voor ‘gewapende groep’ en veroordeeld te worden tot vele jaren gevangenis. Ik herinner me nog de vele deuren van kameraden waarop ik heb geklopt en hun verbazing en wanhoop: “We kunnen je niet helpen.” Het ergste moment is wanneer je erachter komt dat je nergens hebt om naar toe te gaan om de nacht door te komen. Natuurlijk kan je niet naar een hotel gaan zoals een normaal persoon. In het begin bracht ik mijn dagen en nachten door in treinen: ik nam de trein Milaan-Reggio Calabria van 17u30 en kwam 22 uur later op mijn bestemming aan, stapte uit en nam een andere trein terug naar Milaan. Dat deed ik dagenlang en het was zwaar, maar ik had tenminste een - immer bewegend - bed en een dak boven mijn hoofd. Het was hoe dan ook geen oplossing, het was iets tijdelijks (en gevaarlijks, want de politie controleert regelmatig papieren op de stations) in afwachting van iets beters. Ik was dus niet voorbereid om op de vlucht te slaan.
Ik kwam juist uit de San Vittore gevangenis, waar ik maar zes maanden had gezeten en werd vrijgelaten wegens het verstrijken van de legale termijn. Ik had een eenvoudige baan geregeld als vertegenwoordiger voor gereedschappen. Ik verdiende niet veel en gaf al mijn loon weg aan mijn ouders. Ik kon dus niet genoeg geld sparen om een rustige periode in de clandestiniteit veilig te stellen, wat toen wel het beste was geweest. Het was niet makkelijk om iemand te vinden die een flat voor je wil huren of om geld te vinden om van te leven. Het moeilijkste was niet zozeer het vinden van een huisbaas, maar wel het geld om van te leven als gezochte persoon, wat een hoop kost, geloof me! Een eenvoudig loon stelt je niet in staat om genoeg te sparen om ontspannen ondergronds te gaan wanneer die tijd is gekomen. Een oplossing was banken overvallen, maar toen ik van huis ging had ik geen wapens, geen papieren en erg weinig geld op zak. Onder zulke omstandigheden kun je niet lang in vrijheid blijven. Ik kon slechts rekenen op enkele gewapende organisaties die ik al kende. Ik had geluk, als ik het zo zeggen mag. Ik kende enkele kameraden die me konden helpen, maar slechts onder voorwaarden waarmee ik niet akkoord kon gaan zoals me aansluiten bij hun organisatie en ervoor werken als militant. Dus, na een korte pauze om na te denken, keek ik wanhopig uit naar andere oplossingen. Ik wilde me niet aansluiten bij een organisatie aangezien degene waar ik bij hoorde en had opgericht met andere kameraden, de P.A.C. (‘Proletari Armati per il Communismo’; Gewapende Proletariërs voor het Communisme), ontmanteld was na arrestaties en identificatie van het merendeel van de leden. Ik had geen zin om me aan te sluiten bij een andere. Deze situatie van instabiliteit duurde zes maanden. Vaak vond ik onderdak bij kameraden thuis, maar dat duurde slechts twee of drie dagen. Zoals een goede kameraad van me altijd zei: “gasten beginnen te stinken na drie dagen”. Dus trok ik rond, steeds wanhopiger op zoek naar een hol om in te wonen en met geld geholpen door oude kameraden. Uiteindelijk, toen ik het ’t minst verwachtte, vond ik de manier om niet afhankelijk te zijn van anderen. Dit is de essentie: niet afhankelijk te zijn van dat waar je niet voor gekozen hebt. Je moet je voorbereiden om ondergronds te gaan voor je de oorlog met het systeem aangaat… Ik denk niet dat ik overdrijf.
Wat ik tot nu toe heb beschreven is duidelijk een bijzondere situatie: de conditie van clandestiniteit als een terugslag die ik op een traumatische en plotse manier moest zien doorkomen. Maar het probleem is breder wanneer je alle aspecten bekijkt: gedwongen zijn onder te duiken, op de vlucht te slaan, weigeren je aan te sluiten bij een organisatie wiens ideologie jou niet eigen is, op zoek te zijn naar onafhankelijkheid als manier om de strijd waarin je gelooft voort te zetten, om geld te hebben, om de middelen te vinden om dat allemaal te bereiken.
In het begin vond ik het ondergrondse leven erg zwaar en zinloos daar ik in een situatie van totale onzekerheid zat. Maar op lange termijn vond ik de juiste balans, bijvoorbeeld een kleine groep kameraden die in staat was grote operaties uit te voeren en sterke aanvallen uit te voeren tegen het economische en politieke systeem, met een perfectie die leek op die van de grote organisaties. In de jaren 80 (en vandaag) konden goede resultaten worden behaald met kleine groepen van drie of vier kameraden die een militaire voorbereiding achter de rug hadden en essentiële informatie verzameld hadden. Elk aanvalsproject zou anders onmogelijk zijn geweest.
Wanneer je in de clandestiniteit zit, hetzij uit keuze, hetzij uit noodzaak, voer je oorlog met de Staat. Als je gewoon over straat wandelt met een kapotte identiteitskaart moet je een snelle keuze maken als wanneer je tegengehouden wordt: wegrennen, opgeven of reageren. Je kunt je de consequenties van de eerste twee mogelijkheden wel voorstellen, wat de derde betreft kan alleen je vaardigheid en ervaring je redden.
Het is niet zo dat gezochte personen alleen zijn, het is wel zo dat ze zich alleen voelen. Het is slechts een tijdelijk gevoel dat verdwijnt zodra je papieren op zak hebt die je je veilig doen voelen. De wereld hoort ons toe. Het voordeel van onze tijd is dat je altijd overal goed geïnformeerd over kan zijn, gezien het feit dat je verplaatsen van de ene plek naar de andere slechts een kwestie van uren is… indien je goede papieren hebt.
Het probleem is om relaties te behouden. Het is zeker dat wanneer je een partner hebt er maar twee keuzes zijn: of je partner komt met je mee, of je moet voorgoed uit elkaar.
Het is onmogelijk om elkaar af en toe in het geheim te zien. Afgezien van de versprekingen en fouten die je kunt maken, de politie en carabinieri vinden je door systematisch de mensen die dicht bij je staan (ook ouders en familieleden) te schaduwen. Als je besluit om kat en muis met ze te spelen, zal je zeker snel in de bak belanden. Is ondergronds leven zinvol? Ik denk het wel. In deze tijden van oorlog wil het systeem globalisering en één manier van denken aan iedereen opleggen. Repressie evenals de militarisering van de hele wereld neemt toe. Het Amerikaanse imperium probeert oorlog te voeren met iedereen die, op welke manier dan ook, zich tegen hun dominante beleid opstelt. Het militaire budget is onder Clintons presidentschap in zes jaar tijd met 70% gestegen. De EU gaat dezelfde richting uit en heeft een leger bijeengebracht dat gespecialiseerd is in militaire operaties ter bescherming van Europese multinationals, waar ook wapenhandelaars tussen zitten die landen zullen dwingen enorme hoeveelheden wapens aan te kopen. De Verenigde Staten zijn de voornaamste vertegenwoordigers van deze tendens, omdat ze weten dat ze anders niet in staat zijn om hun serieuze economische problemen en nationale schulden onder ogen te zien. Natuurlijk hebben ze geen zin om te betalen voor hun economische crisis en dwingen ze andere landen tot paranoïde verbond, dat bij elkaar wordt gehouden door de angst dat er in de derde wereld een groot front tegen hun wereldwijde overwicht kan worden gecreëerd (zie de post-11 september situatie). Laten we in ons achterhoofd houden dat het voornaamste doel van de Westerse wereld het creëren van een instabiele en explosieve situatie is om de militaire interventies van de NAVO te rechtvaardigen en elke sterke staat die ze niet kan manipuleren te vernietigen. Individuen en volkeren die zich niet onderwerpen aan het Internationaal Monetair Fonds (IMF) en de CIA komen in de problemen. Het is duidelijk dat deze strategie voor wereldoorlog al is begonnen: de Verenigde Staten zijn met steun van de NAVO in actie gekomen in verschillende gebieden, fundamenteel in hun strategie omdat het representatief staat voor Washington’s militaire superioriteit tegenover haar bondgenoten.

In deze context wordt de repressie sterker met de volledige goedkeuring van zowel linkse als rechtse politieke partijen (die beiden verkiezingen winnen), ook te danken aan mediacampagnes die worden gevoerd door de vier media-agentschappen die de internationale politiek beheersen. De informatie die ze verspreiden op zich is al een oorlogsverklaring en het is onmogelijk om neutraal te blijven. Hun informatie bestaat uit leugens en ze stellen repressieve wetten voor als een absolute noodzakelijkheid. Wanneer ik de pers lees, tv kijk of naar de radio luister, begrijp ik niets van wat er gebeurt, en dat is erg gevaarlijk. De Staat heeft nieuwe strafwetten en nieuwe repressieve methoden geïntegreerd die aangeven dat ze wil vechten. In Spanje bijvoorbeeld, houdt het nieuwe strafrecht geen rekening met het terrorisme van de Staat, alleen dat wat de Staat aanvalt (gebouwen of mensen). Op hetzelfde moment wordt er een indrukwekkend aantal arrestaties verricht tegen mensen die zelfs vreedzaam demonstreren en worden er zware straffen uitgedeeld… Bijvoorbeeld 10 jaar voor het in de fik steken van vuilnisbakken (zoals de nieuwste wetten voor jeugdige ‘delinquenten’ die in Baskenland werden aangenomen). Repressie richt zich daarom op groepen en individuen die staan voor rebellie tegen het systeem in het algemeen. De boodschap van de machthebbers is duidelijk: leer er maar mee leven, anders eindig je in de bak (of dood) met de ergste isolatie-omstandigheden.
Gezien het feit dat de strijd op straat haar kracht verliest, zullen we uiteindelijk geen keus meer hebben dan ondergronds te gaan en ons in kleine affiniteitgroepen te organiseren.

Tot slot vertel ik je: ik heb me alleen echt vrij gevoeld toen ik in de clandestiniteit zat.

Unless otherwise stated, the content of this page is licensed under Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 License